Nie potrafię przestać o Tobie myśleć
Nie mogę jeść, nie mogę spać
Czy ja Cię kiedyś zobaczę?
Bardzo tęsknię, nocami płaczę

Chciałabym zasypiać koło Ciebie
Czuć Twój oddech na mym ciele
Budzić się w Twych ramionach
Zapomnieć o wielu kłopotach

Zła odległość dzieli nas
Może jeszcze nie ten czas
Może jeszcze nie ta chwila
Cóż, jestem mocno wrażliwa

Tyle dni, miesięcy, lat
Targał mnie za włosy wiatr
Tyle nieprzespanych nocy
Tyle tęsknot i niemocy

Dlaczego nie było Cię dla mnie?
Kazałeś mi czekać na siebie?
Dobrze, tęskniłam, płakałam
lecz w końcu Cię dostałam

Już mnie nie boli serce
Choć coś kłuje w klatce
Gdy czytam Twe wiersze
Smutne i najgorętsze

Jednak czujemy podobnie
Tylko czy Cię zobaczę?
Jesteś trudną zagadką
Jesteś książki okładką

Już wiem kim Ty jesteś
Nieprzewidywalnym snem
Dlatego pokochałam Cię
Za to, że w końcu jesteś

Wiersz pisany wspólnie z Alicją z okolic Bochni

Już nie, poddaję się
Nie mam szans w tym świecie
Ratując innych
Nie uratowałem siebie

To raczej ostatnie pisanie
Nie martwcie się o mnie
Chociaż to ostatni list
Będę żył, lecz nie na Ziemi

To piosenka, tłumaczona na język polski
Bardzo mi się podoba, więc może i Wam…

„Jeszcze więcej zmiętych kartek papieru 
Zapełnionych niedokończonymi myślami 
Sztuczne rozmowy 
Obawiam się, że o wszystkim co mamy 

Mówisz, że tego nie pojmujesz 
On mówi, że to doskonale zrozumiałe 
Lecz nie możesz się z tym zgodzić w tej chwili 
Mówimy wszyscy w różnych językach 
Mówimy dla obrony 

Powiedz to głośno, powiedz to jasno 
Możesz zarówno słuchać jak i słyszeć 
Gdy umrzemy będzie za późno by przyznać 
że się nie zgadzamy 

Więc rozpoczynamy spór 
Między teraźniejszością a przeszłością 
Poświęcamy tylko przyszłość 
A pozostaje gorycz 

Więc nie poddawaj się przypadkom 
Które czasami bierzesz za przeznaczenie
Mogą ukazać się w nowej perspektywie w innym czasie 
I jeśli nie ustąpisz i nie poddasz się 
Możesz wyjść z tego w porządku” 

„Status quo” być może mnie dotyczy
Lecz wstaję i głośno krzyczę:
„Liberum veto”!

Ciut historii się wkradło
A cóż to? Już jej mamy dosyć?
Czy jednak za mało?

Nie mieszając w to Boga
(Ma poważniejsze sprawy na głowie)
Ja wam coś powiem

Nie jestem godzien upominać
Kogokolwiek, nikogo i zwykłe zero
Jestem tylko wrażliwym poetą

A może odśpiewamy „Marsyliankę”?

Allons enfants de la Patrie,
le jour de gloire est arrivé
Contre nous de la tyrannie
L’étendard sanglant est levé,
L’étendard sanglant est levé!
Entendez-vous dans les campagnes
Mugir ces féroces soldats!
Ils viennent jusque dans vos bras
Égorger nos fils et nos compagnes.

Refrain:
Aux armes citoyens,
Formez vos bataillons.
Marchons! Marchons!
Qu’un sang impur
abreuve nos sillons

Que veut cette horde d’esclaves
De traîtres, de rois conjurés?
Pour qui ces ignobles entraves
Ces fers dès longtemps préparés
Ces fers dès longtemps préparés
Français, pour nous, Ah quel outrage
Quel transport il doit exciter!
C’est nous qu’on ose méditer
De rendre à l’antique esclavage

Refrain

Quoi! Des cohortes étrangères
Feraient la loi dans nos foyers!
Quoi! Ces phalanges mercenaires
Terrasseraient nos fiers guerriers.
Terrasseraient nos fiers guerriers.
Grand Dieu! Par des mains enchaînées
Nos fronts, sous le joug, se ploieraient.
De vils despotes deviendraient
Les maîtres de nos destinées

Refrain

Tremblez tyrans, et vous perfides
L’opprobe de tous les partis.
Tremblez, vos projets parricides
Vont enfin recevoir leur prix!
Vont enfin recevoir leur prix!
Tout est soldat pour vous combattre.
S’ils tombent nos jeunes héros,
La terre en produit de nouveaux
Contre vous, tous prêts à se battre

Refrain

Français en guerriers magnanimes
Portez ou retenez vos coups.
Épargnez ces tristes victimes
A regrets s’armant contre nous!
A regrets s’armant contre nous!
Mais ce despote sanguinaire
Mais les complices de Bouillé
Tous les tigres qui sans pitié
Déchirent le sein de leur mère!

Refrain

Amour Sacré de la Patrie
Conduis, soutiens nos braves vengeurs.
Liberté, Liberté chérie
Combats avec tes défenseurs
Combats avec tes défenseurs
Sous nos drapeaux, que la victoire
Accoure à tes mâles accents
Que tes ennemis expirants
Voient ton triomphe et notre gloire

Refrain

(Couplet des enfants)
Nous entrerons dans la carrière
Quand nos aînés n’y seront plus
Nous y trouverons leur poussière
Et la trace de leur vertus!
Et la trace de leur vertus!
Bien moins jaloux de leur survivre
Que de partager leur cercueil.
Nous aurons le sublime orgueil
De les venger ou de les suivre

Refrain

Lub popływamy w Morzu [Barentsa]?
Nie? Ważniejsza jednak kolacja?
No to może odśpiewamy, by się odechciało
Jeść w biały dzień, proszę – pieśń Niemiec:

„Deutschland, Deutschland über alles,
über alles in der Welt,
Wenn es stets zu Schutz und Trutze
brüderlich zusammenhält
Von der Maas bis an die Memel,
von der Etsch bis an den Belt.
Deutschland, Deutschland über alles,
über alles in der Welt!

Deutsche Frauen, deutsche Treue,
deutscher Wein und deutscher Sang
Sollen in der Welt behalten
ihren alten schönen Klang,
Uns zu edler Tat begeistern
unser ganzes Leben lang.
Deutsche Frauen, deutsche Treue,
deutscher Wein und deutscher Sang!

Einigkeit und Recht und Freiheit
Für das deutsche Vaterland!
Danach lasst uns alle streben,
Brüderlich mit Herz und Hand!
Einigkeit und Recht und Freiheit
Sind des Glückes Unterpfand:
Blüh im Glanze dieses Glückes,
Blühe, deutsches Vaterland!”

„Na pohybel”! Tego nie życzę
Chociaż mógłbym naszym, ukraińskim
Braciom, ludowi, szemranym

Nie jestem sądem, ani katem
Jestem świadkiem wszelakim
Wybaczam, bo jestem takim

Być może polegnę z przyczyn niejasnych
Wtedy otworzycie moje serce
I zobaczycie, że wciąż krwawi

Miał być biały wiersz
Coś się zrymowało
Już piszemy dalej

W trzech językach do was piszę
Po polsku też, czyż źle?
Nie liczy się?

Przecież i po łacinie
To nawet jeszcze więcej
To nic, że boli mnie serce

Nie zamykam rozdziałów
Mam „sztywny kręgosłup”
Każde słowo, to ja. Ups!

Te moje słowa mogą przyprawić
Kogoś o ból swojej głowy
Niech nie czyta, niech jest płowy

Żołądek krzyczy i wrzeszczy
To wszystko jednak nic
Gdzie mi tam do wieszczy

„Larum grają, a ty się nie zrywasz?
Szabli nie chwytasz?
Na koń nie wsiadasz?”

Lecz wy już niewolnicy
Nie pójdziecie w bój
Mając ostatni nabój

„Bagnet na Broń”
Mam cytować Broniewskiego?
Od siebie dodam: ty Polak, czy jak?

Nie mylić z Baczyńskim
Jego „Zamkniętym echem”
Który wojował nie tylko piórem

„A niechaj narodowie wżdy postronni znają
Iż Polacy nie Gęsi
Iż swój język mają”

„Bogurodzica”, Gaude Mater Polonia”
„Pieśń konfederatów barskich”
„Warszawianka”, „Rota”
„Mazurek Dąbrowskiego”
Kto zna całość? Tylko ja?

Międzynarodowy Dzień
Języka Ojczystego
Przypada na 21. lutego

Pa

Był już wieczór, noc nadchodziła
Cicha pora, bardzo miła
Ja już w kapciach, kawka się robiła

Nagle dzwonek u mych drzwi
A któż to tam się tarabani?
Już z wyglądu to jest pani

Przyszła żaba! I coś skrzeczy!
I tak dłuuugo, wciąż od rzeczy
Skrzeczy sobie, sobie skrzeczy

W trakcie jej wyłącznej akcji
Przechodzimy do relacji
Słownej (jakże) konwersacji

Zaprosiłem ją do środka
By nie stała jak sierotka
Na „szklaneczkę”, lecz bez spodka

Ileż trzeba uspokajać
By dowiedzieć się psia mać!
O co chodzi i wysłuchać

Kilka kubków wnet wypiła
Już się mina rozrzedziła
Już się do mnie przytuliła

A więc myślę: cóż tu robić?
Głaskać, czy za drzwi wyprosić?
Postanawiam jej nie płoszyć

Rozpłakało się to dziecko
Że podstępnie i zdradziecko
Zostawiono ją z tą kiecką

I tak było przez godzinę
Piękne chwile, piękne chwile
Ale ile? Ale ile?

Zostawiłem ją w pokoju
By mieć choć troszkę spokoju
A nie trwać w mozolnym znoju

Poszedłem do kuchni, by wziąć tabletkę
Z myślą, by zagrać w ruletkę
Rosyjską, w jedną kulkę

Ona jednak za mną przyszła
Gdy szukałem swoje „szkła”
(Sprawa była bardzo prosta)

Założyłem, oniemiałem, taaa
Skupić się i kupować trzeba
Oj! Nie żaba to, to żona!!!

Morał z tej bajeczki prosty:
Noś wciąż, ciągle okulary
Gdy ona młoda, a ty stary

Pisząc bez pospiechu i natchnienia
Zmuszając umysł do jakichś wypocin
Patrzę bezwiednie głęboko w sufit
Lecz to niczego nadal nie zmienia
Zbyt wiele czasu do wiersza narodzin
Łyk zimnej, płowej, gorzkiej herbaty
Nie zdołał we mnie weny rozbudzić
Szukam więc w myślach tej ukochanej
Która by zechciała ze mną się tym trudzić

A pozwólcież, a dajcie mi, a dajcież mi!
Zasnąć na kilka chwil
Zmykajcie, nigdy nie wracajcie!
Podłe, natrętne myśli
A dajcież, a dajcież mi!
Na zawsze zapomnieć

Natychmiast uciekać niedobre!
Wy wiecie o co chodzi
Wynocha, wypieprzać do piekła!
Tam są tacy jak wy
Teraz w głowie mam słodkie słowa
…Agnieszki

Opowiedz mi na dobranoc o pięknym mieście na L.
Tam, gdzie mieszkała moja ukochana. Opowiedz o płatkach róż, rozsypanych przed jej wejściem przeze mnie. Opowiedz o dwustu kilometrach jazdy rowerem do Niej w upalne lato i jak w to nie wierzyła.
O wysokim balkonie, na który zamówiony dźwig mnie uniósł, bym mógł przymocować jej bukiet róż, i jaka była zła, gdy paliłem papierosy nawet na zewnątrz.
O tym, jak było wtedy gorąco nad jeziorem, gdzie o mało nie wypiłem piwa z żywą osą. O moście zakochanych we Wrocławiu, o Zoo, o Panoramie Racławickiej i wspólnych spacerach, gdy wieszała mi się na szyi z pocałunkami.
Jeszcze o tym, jak się do mnie przytulała, a później już nie chciała. Jak do mnie przyjechała, w pracy pomagała, i że się obraziła za „guzik”. Że była zimna, że była nieczuła, lecz kochałem Ją i to bardzo.

Mów do mnie jeszcze więcej, opowiadaj na dobranoc, o moja ty pamięci. Proszę.

Czas bez znaczenia
Za dużo liczenia
Jestem szczęśliwa

Dam go w prezencie
Komuś dla istnienia
Wiem, Tobie, lecz cicho sza

Możesz go wrzucić do kosza
Zamienić na Miłosza
Lub sprzedać za „grosza”

Mnie wystarczy głowa
Pełna i kolorowa
Po co nam słowa?

Stań pierwszy w kolejce
Popuść fantazji lejce
Krzyknij: wio! hejże!

Wiersz – rymowanka został napisany wspólnie z Magdaleną